Αγαπητοί μου φίλοι,
Μετά την τριετή περιπέτεια του CiA είχα δύο επιλογές:
1) Να παντρευτώ.
2) Να ετοιμάσω το δίσκο της ζωής μου.
Επέλεξα το δεύτερο.
Βαθιά μέσα μου, όλη αυτή την περίοδο, ένιωθα ότι το δίσκο αυτό τον χρωστάω (από κάθε άποψη) σε έναν άνθρωπο. Γι’ αυτό και του τον παραδίδω.
Πλησιάζοντας στο τέλος και αυτού του δρόμου, οφείλω να ευχαριστήσω τα υπόλοιπα Παιδιά της Παλαιότητας, το Μάριο, τη Χριστίνα, το Νώντα, για τη συγκινητική, εκτός προσωπικών ορίων, δουλειά που έκαναν γι’ αυτό το δίσκο, το Θοδωρή και τη Τζένη, για τη συμμετοχή τους στην απίστευτη ομάδα (κατά Γ. Ιωαννίδη) που -κόντρα σε κάθε δυσκολία- φτιάξαμε τα τελευταία χρόνια, το Νίκο το Ραράκο, άτυπο παραγωγό και στυλοβάτη των ΠτΠ, τον επί 20ετία «Παραγωγό» μας, Θανάση Δανίλη, το Γιώργο το… Σκαλίτη και (πάντα) το Χρήστο τον Περούλη, για την πολύτιμη παρουσία τους στις ηχογραφήσεις και τη βοήθειά τους (ποικιλοτρόπως!) στην ολοκλήρωση (και) αυτού του έργου. Το Γιώργο το Μπότη, εργοδηγό (και μάστορα) όταν βάλαμε τις κολόνες, το Νίκο το Μασσαρά, κολόνα σε πέτρινα χρόνια, τον «Πρόεδρο» Ντίνο Αμύγδαλο, που και αυτός ήταν εκεί στα δύσκολα. Τους συνεπικουρήσαντες μουσικούς και κυρίως το… πολυεργαλείο Paul Κοντό, αιώνιο ανεπίσημο (με κάθε επισημότητα) μέλος, τον… μαυροντυμένο μπουζουκτσή, τις εξαιρετικές αδελφές Κετεντζιάν, τους χορωδούς μας και όλους όσους συνεισέφεραν με αγνές διαθέσεις στην απογείωση (ή και ανώμαλη προσγείωση) των νέων τραγουδιών.
Ευχαριστώ επίσης όλους τους γνωστούς και άγνωστους φίλους (των ΠτΠ αλλά και των ΚΥ) που συνέδραμαν οικονομικά και ηθικά σε μια πολύ κρίσιμη καμπή αυτής της πορείας.
Να φύγει (ήρεμα) το καλοκαίρι, και θα τα ξαναπούμε…
Ο στοργικός σας φίλος,
Π.Ε. Δημητριάδης
