Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκαν οι τριήμερες εορταστικές εκδηλώσεις για τα 10(+1) χρόνια ζωής των Παιδιών της Παλαιότητας. Οι δύο αρχικά προγραμματισμένες για το Arch club εμφανίσεις της Αθήνας μεταφέρθηκαν λόγω μεγάλης ζήτησης εισιτηρίων στη μουσική σκηνή Βαβέλ στον Ταύρο και από εκεί στο διπλανό και ακόμα μεγαλύτερο ROX music hall, όπου εκτυλίχτηκαν σκηνές απείρου κάλλους.
(φωτογράφος: Βίλμα Κόκκα)
Στις δύο αθηναϊκές εμφανίσεις (3 και 4 Απριλίου) τα ΠτΠ παρουσίασαν πρόγραμμα 120 (στα χαρτιά) λεπτών -φόρος τιμής στη θρυλική εκπομπή του MTV της δεκαετίας του ’80 και του ’90- μέχρι τα… άγρια μεσάνυχτα.
(φωτογράφος: Μαρία Τσιγγίστρα)
Τις δύο αποκαλυπτικές βραδιές της Αθήνας ακολούθησε ιδανικό φινάλε στην Πάτρα (Frida, 5/4).
(φωτογράφος: Μαρία Τσιγγίστρα)
Ακούστηκαν (με τη σειρά) τα τραγούδια (* σε αυτά που δεν παίχτηκαν στην Πάτρα):
ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΙΡΕΣΗ
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΡΑΣΟΦΟΡΟΥ
ΣΚΥΨΕ ΜΕ ΑΓΑΠΗ
ΤΑ ΑΠΕΡΑΝΤΑ ΘΕΡΗ ΜΟΥ
ΩΔΗ ΣΤΗ ΜΥΡΣΙΝΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ
ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑΤΑ ΣΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΗΣ
ΜΗΝ ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
ΕΙΔΑ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΟΥ ΠΩΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΟΥΣΑ
ΗΜΟΥΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ (στα όνειρά μου) / ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ
ΤΑ ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΑ
ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ (ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΔΙΑΧΥΣΗΣ)*
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ
Η ΠΟΙΗΣΗ ΠΟΥ ΓΡΑΨΑΜΕ ΜΑΖΙ (28)
ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΟΝΟΜΑ
ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΕΝΟΣ…
ΕΙΧΑ ΤΑ ΝΙΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΠΟΤΕ (Η ΝΕΟΤΗΤΑ)
ΜΝΗΜΕΣ ’85
ΠΩΣ ΕΚΛΑΨΑ ΞΑΝΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ (βλέποντας μια αμερικάνικη ταινία) ή ΤΟ ΜΠΛΟΚΑΚΙ
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
ΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ*
ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΦΥΓΕΙΣ* [Στ. Κουγιουμτζή, Μ. Ελευθερίου] / ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΠΡΩΤΟ (ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΛΕΓΑΝΕ)
ΜΕΘΥΣΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ* [Μ. Μικελή, Δ. Ιατρόπουλου] / Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΕΘΑΝΕ
ΤΑ ΠΛΗΓΩΜΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΝΑΘΕΩΡΗΜΕΝΑ (ΤΟ ΑΔΥΣΩΠΗΤΟ ΜΟΤΙΒΟ)
TA ΓΚΟΦΡΕ ΣΕΝΤΟΝΙΑ
ΤΟ ΜΟΝΟ ΨΕΜΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ
Η ΠΑΛΑΙΟΤΗΤΑ
ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΣΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ
Λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωση της μίνι περιοδείας το συγκρότημα εξέδωσε, από τη βάση του στην Κέρκυρα, μέσω της επίσημης σελίδας του στο facebook, την εξής ανακοίνωση:
Αγαπητοί φίλοι,
Σε συνέχεια της δια ζώσης επικοινωνίας μας το τριήμερο 3-5 Απριλίου, και από μια κάποια απόσταση πλέον, θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας έναν μικρό απολογισμό.
Πρώτα απ’ όλα, θα θέλαμε να εκφράσουμε τις ευχαριστίες μας στην TMR Entertainment Group, χάρη στην οποία έγινε το ανέφικτο εφικτό και είχαμε τη δυνατότητα να ζήσουμε αυτές τις δύο μοναδικές βραδιές της Αθήνας, από το ARCH Club – Live Stage στη Βαβέλ και από εκεί στο φοβερό ROX, για να γίνουν όλα όπως έπρεπε να γίνουν.
Κατά δεύτερον, και σημαντικότερον, θέλουμε να πούμε ότι, μετά από όσα έγιναν, ποτέ δε θά ‘μαστε μόνοι, εσείς κι εμείς. Οι τρεις αυτές συναυλίες ήταν για μας η ηχηρή απόδειξη του ότι το Τραγούδι (και το πανκ;) ΔΕΝ πέθανε.
Με γνώμονα αυτό και παραμένοντας πιστοί στο δόγμα της σπανιότητας, που εκ φύσεως ακολουθούμε από την προϊστορία μας, πήραμε την απόφαση να μην πραγματοποιήσουμε άλλη ζωντανή εμφάνιση μέχρι την κυκλοφορία νέου δίσκου.
Κλείνοντας, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον Περικλή και την Inner Ear Records για την αμέριστη στήριξη από την κυκλοφορία του “Ενθυμίου” μέχρι σήμερα, τη Frida για τη φιλοξενία και το ιδανικό κλείσιμο στην Πάτρα και τους προλογίσαντες δεόντως τις τρεις βραδιές, Messier 13 (δις) και Bipo Lia.
Τα ξαναλέμε (άλλη) μια νύχτα στο μέλλον (το μέλλον, το μέλλον)…
Με αγάπη,
ΠτΠ
Ντοκουμέντα από τις δύο αθηναϊκές εμφανίσεις αναρτήθηκαν αναπάντεχα στο προσφάτως επανακάμψαν κανάλι του ράδΥο Κορέα στο YouTube:
Ολόκληρη η εμφάνιση της Πέμπτης αναρτήθηκε στο κανάλι του Κώστα Καββαδία:
Τέλος, ο Κερκυραίος δικηγόρος – influencer Πάνος Μουχτερός, που παρακολούθησε το live της Πάτρας οικογενειακώς, μαζί με τον συμμαθητή τού Π.Ε. Δημητριάδη και ιδρυτικό μέλος των Κόρε. Ύδρο., Σπύρο Καταγή, έγραψε στο facebook:
Ώρα 01.58 κι είναι στ’ αλήθεια πολύ δύσκολο να αποτυπώσει ένα ποστ με κάποιες φωτογραφίες κι ένα βίντεο αυτό που ζήσαμε απόψε στην κατάμεστη Frida, στην Πάτρα, με Τα Παιδιά της Παλαιότητας και τον σπουδαιότερο εν ζωή καλλιτέχνη, που έχει η Κέρκυρα, δηλαδή τον Pantelis Dimitriadis και δεν σηκώνω καμία κουβέντα για αυτό. Προσέξτε, δεν λέω μουσικό, τραγουδιστή, ηθοποιό, συγγραφέα, ποιητή και τα λοιπά. Λέω «καλλιτέχνη» γιατί αυτό, που είδα με τα μάτια μου απόψε, ως αυτόπτης κι αυτήκοος μάρτυς, συνόψισε σχεδόν όλες τις μορφές της Τέχνης σε ένα θέαμα ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ. Είμαι πίσω στο ξενοδοχείο κι οι σφυγμοί μου είναι σε απόλυτα ήρεμο ρυθμό, όπως κάποιου, που έχει λιποθυμήσει και τώρα έχει πια ανακτήσει πλήρως τις αισθήσεις του ξανά, περίπου σαν αναγέννηση μετά από την κάθαρση. Αυτό δεν ήταν απλά ένα σύνολο αγαπημένων τραγουδιών, ήταν κάτι που είχε μέσα του θεατρικότητα, είχε άφθονη ποίηση, είχε σινεμά, είχε έκσταση, αποενοχοποιημενη ανθρώπινη κίνηση κι έκθεση ελαττωμάτων μαζι, είχε έρωτα, φλέγμα και συμφιλίωση μετέπειτα, είχε και τι δεν είχε. Αφεθήκαμε σε ένα ντελίριο αλληλεγγύης μέσα από την Τέχνη, ώστε τελικά να αισθανόμαστε σχεδόν μια μεγάλη οικογένεια σε ένα τεράστιο τραπέζι συναισθηματικής τροφής και κερασμάτων. Ενα «Μάτια Ερμητικά Κλειστά» με όρους όμως ανάτασης κι εξιλέωσης. Μιλάμε οπωσδήποτε για στιγμές ιστορικές, από αυτές, που θα επικαλούνται στα μελλοντικά ντοκιμαντέρ για όσα συνέβησαν σήμερα, μέρα μνήμης -καθόλου τυχαία- από την αυτοχειρία τού Cobain.
Τα όσα έκανε ο Παντελής με τους Κόρε. Ύδρο. και τώρα με Τα Παιδιά της Παλαιότητας κι αν πρέπει να τα περιγράψουμε με το στανιο για το τι είδος υπηρετούν μουσικά θα έμπαιναν σε μια περιγραφή ως περίπου εκκλησιαστικό punk (sic), ναι, τοσο εξαγνιστικό κι αμαρτωλό μαζί· τόσο οξύμωρο κι αντισυμβατικό. Δεν υπάρχει άλλη ελληνική μπάντα, που να διανοηθεί να συγκριθεί υφολογικά με τούτη εδώ τη μέθεξη και τα άλλα όλα φυσικά είναι όρεξη και κολοκυθόπιτα. Δεν υπάρχει κανένα μουσικό σχήμα, που να έχει αυτόν τον σχεδόν Σαιξπηρικό ερμηνευτή και, ναι, κομπάζω τοπικιστικά, γιατί ειδικά όταν βλέπεις κατάματα την αποθέωση αυτού του κερκυραϊκού «προϊοντος» σε άλλο τόπο, «εκτος εδρας», ε, να πάρει ο διάολος, φουσκώνεις και λες «τιμή μας και καμάρι μας», πως να το κάνουμε δηλαδή. Δείτε στο πρώτο βίντεο τι stage diving τρυφερότητας συμβαίνει απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλο το μαγαζί. Το αποψινό ήταν περίπου Διονυσιακό γλέντι, με συμμετοχή εκάστου ημών ακόμα και στο τραγούδι, αγκαλιά με τον εν τέλει ημίγυμνο Παντελή. Κάποιες στιγμές, λες πως η υπέρβαση έχει αιτία κι αποτέλεσμα. Νιώθω τυχερός, που πήρα το αμάξι, πέρασα απέναντι κι ήρθα εδώ, για να γίνω κοινωνός σε αυτό, που τελέστηκε απόψε. Παντελή, σε ευχαριστώ για τη θαλπωρή και τα βιώματα. Γεμίζω το ποτήρι μου και κάνω πρόποση στο καλλιτεχνικό όνειρο, που αποκτά σάρκα, οστά, αισθήσεις. Εβίβα!
